Hogwart

Sieghai

HISTORIA WRÓŻBIARSTWA

Wróżbiarstwo powszechnie znane i szeroko stosowane wśród mugoli w starożytności. We wszystkich kręgach kulturowych, miało mnóstwo postaci i odmian, np.: aeromancja (przepowiadanie przyszłości na podstawie obserwacji powietrza i pogody), bibliomancja (interpretacja przypadkowo wybranych fragmentów lub cytatów z ksiąg, przeważnie świętych), kartomancja (wykładanie kart), kryształomancja (posługiwanie się kryształami lub kryształową kulą), arytmomancja, numerologia (badanie zależności liczb). Wyrocznia, wśród starożytnych mugoli miejsce (najczęściej świątynia, ale też święta grota, święte drzewo, źródło itp.), gdzie udzielano odpowiedzi na pytania o przyszłość lub o sposób postępowania w określonej sytuacji. Ponadto określenie samej takiej odpowiedzi. Według tradycji wyrocznia pochodziła od bóstwa, najczęściej zaś przekazywana była za pośrednictwem medium. Wyrocznie starożytne istniały do 405, kiedy to ich działalności zakazał specjalnym edyktem cesarz Teodozjusz I Wielki. Najsłynniejsza była wyrocznia Apollina w Delfach, a obok niej m.in.: egipska wyrocznia Amona w oazie Siwa oraz wyrocznia Tanit w Kartaginie i wyrocznia Zeusa w Dodonie.

Wróżenie (wróżbiarstwo, dywinacja) to zespół czynności związanych z próbami przepowiadania przyszłości z pomocą specjalnych przedmiotów i technik, a według niektórych interpretacji także sił nadnaturalnych. Do najważniejszych techniki wróżenia powszechnie zalicza się: astrologia, kartomancja (w tym karty tarota), wróżenie z kryształowej kuli, chiromancja (czytanie z linnii rąk), I ching, numerologia (wróżenie oparte na symbolice cyfr), oglądanie wnętrzności zabitych zwierząt, rozrzucanych kości, ryżu (Tybet), Run i fusów po kawie, ale również przepowiadanie pogody. Badania etnograficzne różnych kultur wykazały, że wróżby są równie popularne jak wiara w bóstwa. Większość przepowiedni odnosi się do szczęścia w miłości, majątku lub posiadania dzieci, czyli do tego co najbardziej interesuje większość ludzkości. Niektórzy naukowcy przypisują popularnośćci wróżbiarstwa kilka efektów psychologicznych: Język wróżb jest prawie zawsze na tyle niejasny, aby trudno było zweryfikować ich prawdziwość w przyszłości, gdyż prawie zawsze pozostawia on dużą możliwość interpretacji, tego co ma się właściwie zgodnie z wróżbą wydarzyć Ludzie wierzący we wróżby mają skłonność do zapominania nieudanych przepowiedni. Za to doskonale pamiętają te, które się sprawdziły. Wróżbiarze są dobrymi psychologami praktycznymi i umieją odgadywać, czego od nich oczekują klienci, "przepowiadając" im taką przyszłość, której się klienci podświadomie obawiają, lub odwrotnie - mówiąc im to, co chcą usłyszeć. Wróżbiarze i ich entuzjaści zarzucają przeciwnikom i krytykom pomijanie w próbach interpretacji zjawiska współczesną naukę, zwłaszcza odkrycia fizyki. Zgodnie z nimi wszechświat jest wielowymiarowy, czas zaś tylko jednym z jego wymiarów. Zaś jednowymiarowy czas jest specyficzny tylko dla naszego typu czasoprzestrzeni. Zdaniem wróżbiarzy miałoby to tłumaczyć fenomen wróżenia. Niektóre techniki dywinacyjne mają wiele wspólnego z testami projekcyjnymi, jakie obecnie stosuje się we współczesnej psychologii. Niektórzy przeciwnicy wróżbiarstwa w swej krytyce opieraja sie głównie na interpretacjach religijnych. Postawa taka nie ma nic wspólnego z naukowym podejściem do badanego przedmiotu. Wszelkie wróżbiarstwo jest surowo potępiane w Bibli.
Najsłynniejsi wróżbici i wróżbitki:
Nostradamus

"Wielka Księga Wróżbiarstwa" Wróżyć można na wiele sposobów. Rzymianie nad inne metody przekładali auspicje, czyli interpretowanie lotu ptaków. Inne kultury wolały badanie wnętrzności zwierząt złożonych w ofierze. To są formy wróżenia, który,i nie będziemy się zajmować:
Belomancjia : z lotu strzała
Chiroman: z linii dłoni Daktylomancjia: z ruchu pierścienia zawieszonego na nitce Dafnomancjia: z trzasków płonącego wawrzynu.
Geloskopia: ze śmiechu
Lampadomancjia: z płomyka lampy
Libranomancja: z kamieni szlachetnych
Margaritomancjia: z pereł
Metoposkopia: ze zmarszczek na czole
Frenologia: z kształtu czaszki.

Centaury z zakazanego lasu maja obsesje na punkcie czytania przeszłości z gwiazd, ale sprawiają wrażenie inteligentnych.
W tym roku będziemy poznawać sposoby wróżenia. Na ich podstawie będziemy wróżyć, ale dopiero w przyszłym roku szkolnym... Teraz zajmiemy się teorią.

AEROMANCJA
Tym razem sęk nie w tym, żeby przepowiedzieć pogodę na przyszłość, ale w tym, by przyszłość przepowiedzieć z pogody. Zwolennicy aeromancji dopatrywali się znaków w zjawiskach atmosferycznych grzmotach, błyskawicach, kształtach chmur, kierunku i sile wiatru albo obecności halo wokół słońca lub księżyca. Aeromancja, stosowana przez babilońskich kapłanów, należy do najstarszych systemów wróżbiarstwa.

ALEKTROMANCJA
Główną rolę w tej metodzie odgrywał kogut (gr. alektor). W sporych rozmiarów kole wypisywano litery, a na każdą z nich kładziono ziarna pszenicy. Kolejność, w jakiej kogut zjadał ziarna litera po literze odsłaniała przesłanie. Jeśli wyrazy nie miały sensu, wróżbita musiał je zinterpretować. Zjedzone ziarna natychmiast zastępowano nowymi zastępowano nowymi, aby ta sama litera mogła pojawić tyle razy, ile to było konieczne.

ALOMANCJA
W wielu częściach świata uważano kiedyś, że sól (gr. als) ma magiczne właściwości. Wyznawca tej metody stawiania przepowiedni rzucał garść soli na płaską powierzchnię i starał się odczytać pojawiające się wzory. Ta praktyka może wiązać się z przesądem, że rozrzucanie soli przynosi pecha, a rzucenie jej za siebie zazwyczaj przez lewe ramię przynosi szczęście lub oddala niepowodzenie.

APANTOMANCJA
Wierzono niegdyś, że przypadkowe spotkania (gr. apante) ze zwierzętami niosą cenne wskazówki. W średniowiecznej Europie napotkany przypadkiem kozioł albo zając oznaczał bliskie powodzenie, szczególnie jeśli taki zając uciekał właśnie przed chmarą psów. Nietoperz, kruk i osioł były natomiast złowróżbne. Oczywiście interpretacje różnią się w zależności od kultury. W Stanach Zjednoczonych, tak jak i w Polsce czarny kot, który przebiegł komuś drogę, przynosi pecha, natomiast w Wielkiej Brytanii może przynieść szczęście.

ASTRAGALOMANCJA
Przepowiadanie przyszłości za pomocą kości do gry pochodzi ze starożytnego Egiptu. (Zainteresowanych zaciekawi może fakt, że nazwa pochodzi od greckiego astragalos, oznaczającego kostki i kręgi zwierząt, z których pierwotnie wykonywano kości.) W ciągu wieków zaistniało wiele sposobów odczytywania wróżb. Bardzo prosty system, opisany w jednej ze średniowiecznych broszur, wymagał użycia trzech kości. Wyrzucenie trzech szóstek oznaczało spełnienie życzeń. Dwie szóstki i dwójka przepowiadały powodzenie, choć nie bez trudności. Jeśli wypadła szóstka i dwie czwórki, można było zapomnieć o całej sprawie dane pragnienie było złym pomysłem i należało je zarzucić.

BIBLIOMANCJA
Potrzebna jest tylko książka. Wróżbiarz stawia pytanie, otwiera książkę na chybił trafił i z zamkniętymi oczami wskazuje fragment tekstu. Zdanie bądź cały akapit, na którym spoczął palec, to odpowiedź na pytanie albo przynajmniej komentarz. Przez wieki używano w tym celu Biblii, później jednak popularnością zaczęli się cieszyć klasycy: Homer, Wergiliusz i Szekspir. Właściwie każda książka nadaje się do bibliomancji.

GEOMANCJA
Rozsypuje się garść ziemi (gr. ge) trzymanej w obu dłoniach i odczytuje kształty, jakie powstały. W późniejszej wersji, znanej jako geomancja papierowa, wróżbita stawia pytanie i z zamkniętymi oczami przykłada ołówek do kartki papieru i stawia znaki. Po odpowiednim czasie przerywa rysowanie i interpretuje uzyskane kształty.

HYDROMANCJA
Woda (gr. hydor) była istotną częścią kilku systemów wróżenia. W jednym z nich, praktykowanym w starożytnej Grecji, do zbiornika z wodą wrzucano pojedynczo trzy kamienie : okrągły, trójkątny i kwadratowy, a wróżbita oceniał pojawiające się koncentryczne fale, szukając w nich dających się zinterpretować wzorów. KEROMANCJA Ten stary i szeroko rozpowszechniony sposób polega na laniu wosku (gr. keros) roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią chłodnej wody, zastyga, przyjmując rozmaite kształty, których interpretacją zajmuje się wróżbita. Wypracowane w ciągu wieków zwyczajowe interpretacje złożyły się na dający się z łatwością przyswoić system, przejęty później w tasseomancji, czyli wróżeniu z fusów.

CHIROMANCJA
Chiromancja(od greckiego cheir - ręka i manteia - wróżba) to skomplikowana metoda przepowiadania przyszłości i analizowania charakteru oparta na wyglądzie linii dłoni oraz kształcie, wielkości i budowie rąk. Prawdopodobnie zapoczątkowana została w Indiach i ma przynajmniej pięć tysięcy lat. Korzystano z niej w Chinach, Tybecie, Persji, Mezopotamii i Egipcie. Legenda głosi, że grecki filozof Arystoteles według, którego ręka jest podstawowym organem, uczył chiromancji swego sławnego wychowanka Aleksandra Wielkiego, a Juliusz Cezar podobno tak bardzo był pewien swych umiejętności chiromatycznych, że oceniał ludzi ze swego otoczenia właśnie na podstawie wyglądy ich dłoni. Chociaż starożytni sławili zalety chiromancji, dopiero w renesansie rozwinięto systematyczne zasady tej sztuki. Pierwszy kompletny podręcznik na jej temat, Sztuka chiromancji, ukazał się w Niemczech w 1475 roku, niedługo po wynalezieniu druku. W tej i następnych pracach czytelnicy mogli znaleźć szczegółowe mapy dłoni, które każdej linii, każdemu wzgórkowi albo zagłębieniu przypisywali nazwę oraz szczególne znaczenie. Analiza tych detali podobno dostarczała danych na temat czyjegoś charakteru i przeznaczenia, jak również podatności na choroby, na przykład serca czy wątroby. W siedemnastym wieku kursy chiromancji były częścią programu nauczania kilku większych uniwersytetów. Chiromancja osiągnęła szczyty popularności w dziewiętnastym stuleciu a to za sprawą najwybitniejszego chiromanty, hrabiego Louisa Hamona. Hamon, działający w Londynie pod pseudonimem Cheiro, przeprowadzał rocznie tysiące badań dłoni stosując system, którego nauczyła go jego matka Irlandka. Jego wróżby cieszyły się opinią zadziwiająco trafnych i do Hamona zwracało się wielu znakomitych klientów, łącznie z królami Anglii Edwardem VII i Edwardem VIII, królem Belgii Leopoldem, rosyjskim carem Mikołajem II, Stephanem Groverem Clevelandem, Thomasem Edisonem, Markiem Twainem i Oskarem Wildem. Zafascynowanie sukcesami Hamona nigdy do końca nie opadło i zawodowi chiromanci wciąż jeszcze prosperują w wielu krajach Europy i w Stanach Zjednoczonych.

KSYLOMANCJA
W czasach biblijnych wzory utworzone przez opadłe konary drzew, gałęzie, gałązki i wszelkie inne kawałki drewna (gr. ksylon) leżące na ziemi poddawano uważnemu oglądowi i interpretacji. Początkowo wykorzystywano tylko te gałęzie, które w naturalny sposób znalazły się na ziemi. W późniejszych czasach pozbawione celowo części kory gałęzie rzucano na chybił trafił na ziemię. Wróżono z tych, które upadły pozbawioną kory częścią do góry.

Keromancja
- Ten stary i rozpowszechniony sposób polega na laniu wosku roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią wody, zastyga przyjmując rozmaite kształty, które interpretuje wróżbita. Ksylomancja - W czasach biblijnych wzory utworzone przez opadłe konary drzew, gałęzie, gałązki i wszelkie inne kawałki drewna leżące na ziemi poddawano uważnemu oglądowi i interpretacji.

MIOMANCJA
Jest to wróżenie na podstawie wyglądu, koloru i odgłosów myszy (gr. mys). Szeroka gama przepowiedni od wojny po głód opierała się na bezpośrednich obserwacjach myszy, czasem również szczurów, a także na wiadomych znakach ich obecności, jak ślady łap lub zębów. Grecki historyk Herodot donosił o klęsce armii poprzedzonej plagą szczurów. Zdaje się jednak, że była ona bardziej praktycznym powodem klęski niż jej zapowiedzią, ponieważ szczury poprzegryzały kołczany i łuki żołnierzy, czyniąc ich niemal bezbronnymi.

PEDOMANCJA
Podobna do chiromancji, z tą tylko różnicą, że zamiast dłoni interpretowano wygląd stóp. Ta metoda była powszechna w Chinach.
Sennik

Ponad dwadzieścia pięć do pięćdziesięciu procent naszego snu spędzamy przeżywając marzenia senne. Codziennie snimi przeciętnie sześć snów które z osobna trwają nawet do godziny. Większość z nich to sygnały z naszej podświadomości, która stara się dotrzeć do nas z swym przekazem dla naszego własnego dobra. Sny korzystają z symboli (które opisane są w tym senniku), aby zakomunikować nam aktualny stan naszej psychiki. Właściwa interpretacja snu przy użyciu sennika może pomóc rozwiązać trapiący nas problem , utwierdzić w przekonaniu którego nie jesteśmy pewni lub pomóc podjąć ważną decyzje. Interpretacja snu Aby odczytać prawdziwe znaczenie snu należy uważnie przyjrzeć się mu całemu (dlatego tak ważne jest abyśmy mieli zawsze pod ręką notes i coś dopisania, aby zanotować jak najwięcej szczegółów z snu tuż po przebudzeniu, niekoniecznie rano). Najważniejsze jest skupienie się na elementach snu, które nas poruszają w jakiś sposób: rzeczy, zjawiska, wydarzenia które zwracają na siebie szczególną uwagę wyrazistością, nienaturalnością lub niezgodnością z prawdą należy zanotować i zinterpretować. Reszta elementów snu to tylko tło akcji tej projekcji podświadomości. Senniki które tłumaczą znaczenia ponad tysiąca nie mówiąc o wielkich paro tysięcznych sennikach wbrew pozorą na niewiele się zdadzą. Próba interpretacji wszystkiego co zapamiętalismy ze snu doprowadzi najpewniej do pomieszania i chaosu powstałego z watpliwych prób ułożenia snu w logiczny przekaz.
Astrologia
(z gr. αστρολογία = άστρον + λa2;γος czyli nauka o gwiazdach) - dziedzina wiedzy zajmująca się poszukiwaniem korelacji między zjawiskami na niebie a zjawiskami na Ziemi. W części dotyczącej poszukiwania tych korelacji między zachowaniami pojedynczych ludzi i ich grup, mieści się w grupie nauk humanistycznych, w tym głównie psychologii i socjologii. Jest najstarszym systemem psychologicznym świata. Astralistyka stwierdza, że we wszystkich kulturach świata zjawiska meteorologiczne, astralne, kosmiczne wywierają na ludzi przemożny wpływ, człowiek uważa je za znaczące lub decydujące o jego losie. Od astrologii odróżnia się astrolatrię, czyli kult gwiazd i planet, uważanych za demony bóstwa lub ich siedziby. Dnia 20 marca na całym świecie obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Astrologii. Data ta związana jest z wejściem Słońca do znaku Barana, co w astrologii jest uważane za początek nowego roku.

Historia astrologii
W starożytności nie występowało rozróżnienie pomiędzy astronomią, a astrologią w dzisiejszym rozumieniu tych pojęć. Mikołaj Kopernik we wstępie do swojego epokowego dzieła "O obrotach" pisze o "Nauce, którzy jedni zowią astrologią, inni astronomią, a wielu sposród starożytnych szczytem matematyki". Dopiero pokasowanie w XVIII w. katedr astrologii na uniwersytetach zepchnęło ją do roli gazetowej pseudonauki. Dotąd była uważana raczej za ukoronowanie wszelkiej wiedzy. Astrologii używano przede wszystkim do prognozowania pogody oraz wyznaczania "szczęśliwych dni". Większe przepowiednie, jeśli były trafne, przynosiły sławę i bogactwo. Nietrafione niejednokrotnie kończyły się stryczkiem. Stąd astrolodzy dbali o to by były dostatecznie niejasne i pozostawiajace większą możliwość interpretacji. Pierwotnie uważano, że ciała niebieskie reprezentują na niebie władców ziemskich. W pierwszym tysiącleciu przed n.e. ugruntował się pogląd związany z wróżbiarstwem, że indywidualne losy władców mogą być odczytane z położenia ciał niebieskich. Powstał zodiak.
Mezopotamia - tu znajdują się najdawniejsze korzenie astrologii. Sumerowie w 2. tysiącleciu przed n.e., bazując na obserwacjach astronomicznych, stworzyli świątynię schodkową wykorzystując budowlę wieżową zikkurat (zigurat) w Ur (Uruk), której siedem kondygnacji symbolizowało 7 (liczba magiczna) ciał niebieskich, wędrujących na tle tak zwanych gwiazd stałych. Są to: Księżyc, Słońce, Wenus, Merkury, Mars, Jowisz i Saturn. Taka świątynia miała umożliwiać kapłanom kontakt z siłami nadprzyrodzonymi. Gwiazdozbiory zostały wyodrębnione i nazwane, niebo podzielono na trzy sfery, był znany syderalny Księżycowy pas zodiakalny. Wierzono, że ruch ciał niebieskich odbywa się pod wpływem bóstw. Prognozy astrologiczne dotyczyły królów, władców, a więc były związane z losami narodów.
Określenie Chaldejczyk w odniesieniu do Babilończyków stało się synonimem astrologa.
Egipt - od 2778 roku przed n.e. posługiwano się kalendarzem najdokładniejszym w starożytności. Rozpoznano powiązanie spodziewanego przyboru Nilu ze wschodem gwiazdy Syriusz. Wiele prognoz politycznych starano się wyprowadzić z położenia tej gwiazdy. Od Chaldejczyków skomplikowana wiedza astrologiczna dotarła do kapłanów Thota, który był uważany za bóstwo Księżyca. Powstał zodiak egipski.
Ameryka - Aztekowie i Majowie stworzyli 260-dniowy kalendarz księżycowy służący do obliczania terminów świąt religijnych. Rozplanowanie miasta Cuzco wykazuje pewne związki z pasem zodiakalnym.
Chiny - państwie środka - cesarz był czczony jako przedstawiciel nieba. Astrologia chińska stworzyła 28-dniowy kalendarz księżycowy oraz wyodrębniono pas zodiakalny. Chińscy astrologowie obserwowali już przed n.e. kometę Halley'a, a od 28 roku przed n.e. plamy na Słońcu. Powstał zodiak chiński.
Indie - w drugim tysiącleciu przed n.e. teksty Wedy zawierają powiązania obserwacji astronomicznych z systemem filozoficznym i obrzędami religijnymi, w tym również z reinkarnacją. Astrologia była uważana za najwyższy stopień wiedzy.
Europa - około 2000 przed n.e. powszechnie znana potężna budowla megalityczna (kromlech) Stonehenge była prawdopodobnie miejscem kultu, związanym z obserwacjami ciał niebieskich, przede wszystkim Słońca i Księżyca. Powstał zodiak celtycki.
Starożytna Grecja - dopiero Simplikios wprowadził rozróżnienie pomiędzy astrologią (dawniejszą), a astronomią. Grecy przejęli od Babilończyków pojęcie planet, jednak Słońce traktowali jako najważniejsze. Po włączeniu Grecji do cesarstwa rzymskiego astrologia znajduje odbicie w alchemii, gnozie, manicheizmie.
Chrześcijaństwo - opierając się na Biblii potępiało wszelkie wróżbiarstwo, w tym Chaldejczyków i astrologię. Tertullian (Tertullianus) ostrzega przed astrologią. Jednak w średniowieczu znane były księgi astrologiczne, na przykład rękopis nr 3731 z roku 1431 z kolekcji Harleian - jest to zbiór rękopisów w Muzeum Brytyjskim zgromadzony przez Roberta Harley'a i jego syna Edwarda w początku XVIII wieku.
Renesans i Humanizm powołując się na źródła hellenistyczne przyczynia się do ponownego rozwoju astrologii. Wielcy astronomowie często zajmowali się astrologią (Kopernik, Tycho de Brahe, Galileusz, Johannes Kepler), jednak uważali taką działalność za niegodną astronoma. Aż do pojawienia się romantyzmu astrologia zachowuje swe znaczenie w najwyższych warstwach społecznych.

Współczesna astrologia
Obecnie kwestia astrologii nie może być uważana jako nieistotna. Rozpowszechnienie horoskopów w mass mediach, a zwłaszcza w popularnych tygodnikach jest znaczące i niektórzy twierdzą, że świadczy to o rosnącym zapotrzebowaniu na usługi astrologiczne. Wpływa ona też czasami na politykę (z rad astrologów korzystali m.in. Adolf Hitler i Ronald Reagan). Jako hobby traktował ją Albert Einstein. Astrologia jest traktowana przez naukę jako pseudonauka. Współcześni astrologowie mniej zajmują się prognozowaniem, a większy nacisk kładą na analizę osobowości, jako pewnego rodzaju doradcy życiowi. W latach 60-tych naukowcy z NASA odkryli, że planety będące w koniunkcji lub opozycji do Słońca wzmacniają siłę burz magnetycznych. Według niektórych naukowców, wyrzucane z takich burz cząsteczki poruszające się z ogromną prędkością mogą wpływać na fizjologię oraz system nerwowy rodzących się istot. Astrologia nazywana jest czasem wiedzą królewską. Królewskość jej bierze się jednak nie od wyższości nad innymi dziedzinami (jak często błędnie się uważa), lecz z historycznych zaszłości. Od początku bowiem nielicznych wówczas astrologów można było znaleźć tylko na dworach królów i władców.

********************************

CHIROMANCJA
WRÓŻENIE Z RĘKI
PODSTAWA CZYTANIA Z DŁONI
Większość chiromantów analizuje obie dłonie. Lewa ma odkrywać cechy dziedziczne, natomiast prawa wskazywać na wybory, jakich trzeba będzie dokonać oraz zwyciestwa i porażki, ktore mają nadejść. Każda linia i wzgórek dłoni badany jest osobno, lecz w całościowym odczycie bierze się pod uwagęzbiorowe znaczenie wszystkich cech dłoni.
Rzut oka na własne ręce odkrywa przed nami sporo linii - długich i krótkich, wyrażnych i delikatnych.Wiele wyszukanych systemów chiromancji przypisuje znaczenie każdej z nich, a także odległości między nimi oraz temu w jaki asposób się przecinają.Wyróżniamy cztery najbardziej znane linie:

1.LINIA ŻYCIA:Wbrew powszechnym mniemaniom ta linia nie oznacza wcale długości życia, ale daje ogólny wgląd w jakość życia właściciela i jego witalność.

2.LINIA GŁOWY:Ta linia określa intelektualne możliwości. Odkrywa kreatywność spryt i inteligencję.Czym linia jest dłuższa tym człowiek jest mądrzejszy.

3.LINIA SERCA: Ta linia to klucz do zrozumienia emocji. Objawia obraz względem miłości i związków.

4.LINIA LOSU: Pokazuje stopień sprawowania kontroli nad własnym życiemi okolicznościami zewnętrzynymi.

AdminHpSql

Witaj!
Jestes zainteresowany szkola Magii i Czarodziejstwa - HpSql? Zapraszam! Strona powstala zaledwie 4 dni temu a juz sie preznie rozwija! Niezwykla ulica pokatna, pobudzajace wyobraznie opisy.. Zostan naszym uczniem, profesorem lub innym pracownikiem!
Zapisz sie juz dzis!

Adres www: (www).HpSql.y0.pl [adres oczywiscie bez nawiasow]
e-mail: [link widoczny dla zalogowanych] lub [link widoczny dla zalogowanych]

Pozdrawiam, Admin HpSql.